A Comisión pronto volverá entrar na loita pola inmigración. Queda por ver se o fará tímidamente ou nun lume de coraxe política. Nas próximas semanas debe dar a coñecer as súas ideas para unha "Autoridade Europea do Traballo", un novo e poderoso instrumento que non se refire específicamente ao traballo migrante, aínda que os seus obxectivos inclúen claramente acelerar o reasentamento dos inmigrantes e axudar a atoparlles emprego.
Jean-Claude Juncker, o presidente da Comisión, sinalou esta iniciativa case de lado cando pronunciou o seu discurso anual sobre o Estado da Unión o pasado setembro. Desde entón non xurdiron detalles para adornar as poucas palabras anodas que falaban de "xestionar mellor as situacións transfronteirizas" e de "promover as oportunidades que ofrece o mercado laboral europeo tanto para as empresas como para os traballadores".
Haberá que esperar a ver o mandato que a Comisión propón dar a este novo órgano e cales serán as reaccións dos Estados membros da UE. A idea dunha nova "autoridade" podería botar aceite fresco sobre as chamas do réxime non resolto de reparto de carga de refuxiados de Bruxelas ou, se se manexa con destreza, podería axudar a crear un novo marco para abordar o problema migratorio de Europa.
Lentamente, e a miúdo de mala gana, os planificadores de políticas de toda Europa están a espertar o feito de que a tendencia ascendente á xubilación unida á baixa fertilidade significa que a forza de traballo activa da UE de 240 millóns de persoas dentro de 25 anos será de aproximadamente 30 millóns menos. Isto supón unha enorme cantidade de ingresos e consumos fiscais que faltan, así como unha carga sanitaria e das pensións adicional. O aumento da produtividade e os mercados de traballo máis eficientes axudarán, pero a solución máis evidente é unha maior inmigración.
Durante algún tempo a comisión pronosticou todo isto en silencio, pero abstívose de encabezala por medo a agravar a fila de refuxiados de Europa. Non obstante, está a andar cara a unha política migratoria común, con funcionarios que buscan xeitos de afastarse do bloqueo entre os gobernos da UE sobre o seu plan de reparto de carga de refuxiados. Isto foi proposto por Bruxelas a raíz da "crise dos migrantes" 2015-16, pero torpedeado polo bloque de Visegrad dos europeos do centro e do leste.
Pola contra, a Comisión debería centrarse nun enfoque máis construtivo e voluntario que vaia moito máis alá das cotas de reasentamento. Débese pedir aos Estados membros que acorden cales son e non son as responsabilidades e prerrogativas nacionais en materia de inmigración. Isto faría moito para definir os parámetros para as accións colectivas a nivel da UE.
O novo marco debería incorporarse a un acordo sobre respostas políticas máis flexibles para que os estados membros poidan decidir que problemas tratar. Un énfase nas accións voluntarias tranquilizaría aos gobernos de que Bruxelas abandonou o ríxido reparto de cargas.
No aspecto financeiro, a Comisión está a considerar algún tipo de "Mecanismo Europeo de Solidariedade" para repartir os custos de investimento no reasentamento, vivenda e formación de migrantes. Isto axudaría a cubrir custos auxiliares como as políticas de desenvolvemento intensificadas para África. O pensamento de Bruxelas é que os membros máis pobres da UE, nomeadamente os refuseniks de Visegrad, poden preferir contribuír "en especie" á nova estratexia migratoria subministrando equipos e persoal ás iniciativas pertinentes.
É probable que a Comisión teña unha dura loita xa que, ata agora, os populistas gañaron todas as batallas pola inmigración. Xogando co medo de que Europa sexa "inundada" por barcos non regulados, algúns dos cales incluso poderían ser xihadistas, os opositores á inmigración defenderon con éxito a necesidade de muros e non a integración dos recén chegados.
Pero iso non resolverá as necesidades de man de obra de Europa nin a irresistible presión que están a exercer as explosións de poboación tanto en África como no mundo árabe. O caso dunha estratexia migratoria paneuropea medida e a longo prazo é irrefutable e a comisión ten que argumentala con máis forza e convicción moito máis grande que ata a data.
Mentres tanto, unha nota ao pé interesante é que a formulación de políticas das comisións sobre migración está agora en gran parte en mans gregas. Nunha anomalía inusual, a promoción de Paraskevi Michou como entrante Director Xeral de Migración e Asuntos Internos significa que tanto ela como o seu comisario, Dimitris Avramopoulos, son da mesma nacionalidade. É de esperar que esta desviación da práctica normal non debilite de ningún xeito a man da comisión cando insta a un novo enfoque da UE para as espiñentas cuestións de inmigración.